Pinzgauer Spaziergang: een pittige hike met pieken en dalen. Letterlijk en figuurlijk.

Het zweet parelt op mijn voorhoofd en ik veeg het weg met de palm van mijn hand. Ik kijk op mijn horloge: ruim 36.000 stappen gezet en 1500 koolhydraten verbrand. Bijna 27 kilometer in de benen en 1000 hoogtemeters.

Wauw, ik ben nu al trots op mezelf en mijn vriendinnen. Nog een laatste bergtop en we zien de Bürglhütte liggen. We schatten in nog een half uurtje en dan hebben we het gehaald: de Pinzgauer Spaziergang. Deze Pinzgau-wandeling is een van de mooiste hooggelegen paden in de oostelijke Alpen met een geweldig uitzicht op de sneeuwtoppen van de Hohe Tauern. Hierbij mijn verslag.

De twijfel slaat toe

Een dag eerder, rond half 4 ’s middags neem ik de lift omhoog naar de Schmitten. Op mijn rug een rugzak gevuld met n slaapspullen, regenkleding, blarenpleisters, verzekeringspasje, zonnecreme, pijnstillers, magnesium, zonnebril, huttenslaapzak, 2 waterflessen, wandelstokken, pet en eten voor onderweg.

Boven gekomen zet ik koers naar de Pinzgauerhütte op 1700 meter hoogte. Daar ga ik slapen en kan ik me geestelijk voorbereiden op mijn eerste lange wandeltocht in de bergen. Want ik zal het maar eerlijk toegeven: ik ben best een beetje zenuwachtig. Kan ik dit wel? Is het niet te ver? Te hoog? Maar ik besluit er niet aan toe te geven en prent mezelf in dat ik dit kan.

Slapen in de Pinzguaerhütte in Zell am See

De Pinzgauerhütte -waar ik dus vanavond slaap- wordt sinds kort beheerd door de Belgische Frank Bloemen. Je kunt er overnachten vanaf 35 euro per nacht inclusief ontbijt in een slaapruimte (= Lager) met meerdere personen. Wij hebben een kamer voor vier personen geboekt. Ik tref er mijn vriendinnen en we drinken samen gezellig een “berghugo”, een verfrissende zomercocktail bestaande uit Prosecco, Hollundersiroop en munt.

Buiten is het wat minder gezellig want er is een heftig onweer losgebarsten. Het weerbericht voor de dag van de wandeling ziet er niet heel geweldig uit. Hmm….Het is dus nog spannend of we wel kunnen starten aan onze tocht. Na een lekker diner en een paar kaartspelletjes gaan we richting ons bed. Om 22 uur is het verplicht je ogen te sluiten als je in een Oostenrijkse hut verblijft. Dit wordt de zgn. Hüttenruhe genoemd. Tip: het beddengoed in een hut wordt niet verschoond dus het is wel belangrijk dat je een huttenslaapzak en een kussensloop meeneemt als je in een hut gaat overnachten.

Tip: neem schoon beddengoed mee als je in een berghut overnacht!

De volgende ochtend sta ik om half 6 al naast me bed en wil ik gaan douchen. Oeps, een uur te vroeg opgestaan, dus ik duik nog maar even terug in bed. Ik kijk uit het raam en ik zie dat het weer er niet verkeerd uit ziet. Het ontbijt stond voor ons klaar en om 7.36 uur gaan we van start op naar Stuhlfelden. We melden aan de Hüttenwirt Frank welke tocht we gepland hebben en wat ons einddoel is. Dit is belangrijk omdat er van alles in de bergen kan gebeuren en je niet altijd bereik hebt met je telefoon. Als wij ons einddoel niet bereiken kan er hulp ingeschakeld worden. Dat geeft een veilig gevoel en vol goede moed beginnen we aan onze wandeltocht.

Prachtig weer en schitterende vergezichten

We wandelen van Zell am See naar Stuhlfelden. Tijdens de hele tocht ligt het Salzachdal, dat ongeveer 1000 m lager ligt, aan onze voeten. Een aantal bekende bergpieken steken daarboven uit: we zien de Großglockner, de Kitzsteinhorn, de Granatspitze, de Sonnblick en de Großvenediger.

Het begin van de tocht is meteen al fantastisch. De zon schijnt, het weer lijkt er goed uit te zien. We lopen afwisselend door het bos, smalle paadjes en dan weer open weiden. Het uitzicht is onbeschrijfelijk; aan de rechterkant kijken we op de Leoganger Steinbergen en aan de linkerkant zien we de Kitzsteinhorn. Al snel krijg ik wat last van mijn schouderbladen want het dragen van een rugzak ben ik niet echt gewend. Gelukkig is het niet storend en kan ik mijn weg vervolgen.

De Pinzgauer Spaziergang

De Pinzgauer Spaziergang is een onderdeel van de zogenaamde Arnoweg. Deze weg is een rondweg om het Salzburgerland, een route van 1200 kilometer. De route is vernoemd naar de aartsbisschop van Salzburg in de tijd van Karel de Grote. Wie de hele route wil afleggen, heeft een paar weken tijd en een goede conditie nodig. Ik moet eerst deze ruim 26 kilometer maar eens volbrengen.

Al snel komen we langs de Hochsonnbergalm, de enige bemande Alm die we tegen zullen komen tijdens onze tocht. Helaas nog te vroeg voor een bakkie koffie. We lopen door. Vriendin Christine heeft haar hond “Ika” mee. Het is een labrador, die vertrouwd is in de bergen. Hij is een getrainde hond en wordt regelmatig ingezet als speurhond bij de bergredding. Wel moeten we met hem oppassen bij de loslopende koeien die Ika niet altijd een goed idee vinden.

Met geen pen te beschrijven

Onze eerste pauze is ongeveer na 2 ½ uur in een schuilhut op 1980 meter hoogte. In deze hut kun je schuilen als het weer omslaat. Voor ons was dit gelukkig niet nodig en we genieten even van de rust en doen nieuwe energie op door het eten van een broodje. We hebben niet te lang pauze gehouden want we hebben nog wel enige uren te gaan en we weten niet wat het weer gaat doen. Ik voel een vervelend drukpuntje in mijn schoen; tijd voor een blarenpleister. We gaan weer verder.

Af en toe komt er een fris windje en moet de jas weer aan en zo is het weer warm en kan de jas weer uit. Het gaat goed, we stappen flink door met z’n viertjes en genieten van het fantastiche uitzicht. We lopen door de drassige weide, komen koeien en paarden tegen en genieten van de rust. Het is met geen pen te beschrijven hoe mooi het is op 2000 meter hoogte. We kijken op Piesendorf, Walchen, Niedernsill en Uttendorf; al deze plaatsen liggen 1000 meter lager. Aan de andere kant van de berg zien we de skiliften van Saalbach en Hinterglemm. Af en toe komen we een klimmetje tegen, maar net zo snel is het weer redelijk vlak. We komen niemand tegen en houden de wolken nauwkeurig in de gaten. Het lijkt goed te gaan met het weer. Eigenlijk is het ideaal wandelweer, want als de zon de hele dag zou schijnen zou het te warm zijn en ik waarschijnlijk hoofdpijn krijgen. Ik voel me prima, het weer blijft goed dus we stappen verder.

Het laatste uur van onze wandeling

Na zeven uur lopen, een paar korte pauzes vind ik het persoonlijk wel tijd worden voor het eindpunt. Het gaat nog goed, maar ik begin mijn benen wel te voelen. Gelukkig helpt de blarenpleister goed en komen er ook geen nieuwe blaren bij. Nog een laatste bergtop en we zien de Bürglhütte liggen. We schatten in nog een een half uurtje. 

We gaan het halen zingt het in mij! En ja hoor om 15.38 uur strijken we neer op het terras van de Bürglhütte in Stuhlfelden. We genieten van een welverdiend kopje koffie en om onze aankomst te vieren drinken we gezamenlijk een Zirbenschnapps. We hebben het gehaald. Ruim 36.000 stappen gezet en 1500 koolhydraten verbrand. Bijna 27 kilometer in de benen en 1000 hoogtemeters. Bij de Bürglhütte worden we met de auto opgehaald. We zouden terug kunnen lopen naar het dal, maar dat zou ons nog ruim 2 uur kosten, dit hebben we maar niet gedaan.

Ik ben super trots op mezelf en op mijn medewandelaars. Het weer is ons alles meegevallen, we hebben werkelijk een topdag gehad. Ik heb mezelf overtroffen, ik ben in goede conditie en kan zo’n wandeltocht aan. 

Tip: je kunt halverwege de wandeling ook afbuigen naar Saalbach, deze wandeling duurt in totaal 6 uur. Je kunt dan met de Schattbergbaan naar beneden. 

Over de auteur

Susan Hes

Susan is samen met haar partner de drijvende kracht achter de accommodaties van Haus Piesendorf. Inmiddels woont zij al ruim 12 jaar in Oostenrijk en kent daardoor regio Zell am See op haar duim.